O wonderlijk hoofd

Ik ben een beelddenker.

Maarrrr in de voorbereiding naar de uitstap van vandaag heb ik plaatjes in mijn hoofd gemaakt die helemaal niet kloppen. Het zijn oude plaatjes.

Zo hadden P en ik het over haar fiets mee nemen op de fietsendrager. Toen ik later de schuur in liep en haar fiets zag staan, besefte ik me dat ik nog haar oude kleine fiets op de drager had gezet in mijn hoofd.

En toen ik me voorstelde hoe de avonden er uit zouden zien zag ik mezelf aan de tafel zitten van dit huisje op de foto. Daar waren we in de herfstvakantie. Nu niet.

Ik probeer verwonderd te zijn over deze ontdekkingen. Blij te zijn dat ik ontdek hoe dit wonderlijk brein kennelijk werkt.

Maar eerlijk is eerlijk; ik ben er ook verdrietig van. Ik kan mijn vinger er niet precies op leggen wat me verdrietig maakt. Misschien is het dat de uitkomst anders is waardoor ik meer verwachting bij moet stellen dan ik zou willen? Het zijn soms onaangename verrassingen, die verrassingen van mijn brein.

Gelukkig heb ik het de afgelopen weken al veel rust gegund door al te weten niet te hoeven dealen met de warzone in onze buurt met oud&nieuw.

Jezelf, je behoeftes en je brein leren kennen heeft dus ook zeker voordelen. En er mag rouw zijn. Om hoe het niet is, of om wat had kunnen zijn als ik het eerder had geweten.

In het land der doven is eenoog koning

Ons contact start altijd eerst met een luid gesprek. Een steeds luider gesprek merk ik vanochtend. Zelfs als ik een terloopse opmerking roep komt die niet over als ze me niet ziet terwijl ik praat.

Als ik uiteindelijk aan het einde van mijn werkzaamheden de stofzuiger ter hand neem hoor ik haar plots roepen dat ze even van het toilet gebruik moet maken waarna de badkamerdeur met een klap dicht gaat. Het licht in de badkamer blijft uit. ‘Prima’, denk ik en ik vervolg mijn werkzaamheden. In de woonkamer aangekomen zet ik de stofzuiger even uit om de stekker van contact te verwisselen. Zodra het geluid van de stofzuiger wegvalt hoor ik een geluid dat lijkt op het spoelen van de wasmachine. Maar die heeft ze niet aan vanochtend. Het geluid duurt.

Niet veel later komt de dame de woonkamer weer in na haar toiletbezoek. Ik roep haar de vraag toe of ze altijd zonder licht naar het toilet gaat, ze antwoordt lachend dat ze alles op de tast doet en dat ze heus niet zuinig is. Ik ga door met stofzuigen in de hal en wil vervolgens de vloer in de badkamer van het stof ontdoen, waar ik door een stokkende ademhaling merk wat het geluid was dat ik net aanzag voor de wasmachine…

Ik stap snel de ruimte weer uit en vraag de dame of ze de volgende keer misschien wat minder van de geurverfrisser kan gebruiken.  Ze kijkt me aan en zegt dat ze dacht dat hij het niet deed. Nadat ik de deuren tegen elkaar open heb gezet drijft de geur langzaam alle ruimtes van het huis in. Wanneer de geur haar aan de tafel in de woonkamer bereikt zegt ze toegeeflijk dat de bus kennelijk wel werkte en stelt ze voor om maar eerst een kop koffie te drinken.

Lachend opper ik dat ze de volgende keer toch maar het licht aan moet doen. Over de oorarts begin ik de volgende keer wel weer…

The Artery Show

Graag nodig ik je uit voor een bijzondere expositie waar ook The Red Collection te zien zal zijn.
De opening van de expositie is op donderdag 26 april om 19.45 uur door Dr. Renée Steenbergen (verzamelaarsdeskundige) en Ella Buzo en Valerie Zwart (curatoren van The Artery Show) bij TETEM kunstruimte (adres onderaan). Voorafgaand organiseert 21rozendaal om 19.00 uur de avond openstelling van de expositie ‘Tide’, ook een absolute aanrader.

Graag zie ik je daar.

Mocht je op een ander tijdstip de expositie komen bekijken en het leuk vinden om iets af te spreken of even bij te praten, laat dan vooral even weten dat je komt!

Groet! Susan – The Red Collection

—

The Artery Show presenteert een bijzonder tentoonstellingsprogramma dat geïnspireerd is door de kunstverzamelaar als de drijvende kracht van het kunstecosysteem. Het gedachtengoed van de Franse curator en criticus Nicolas Bourriaud over relationele esthetiek en post-productie heeft als kader gediend voor de benadering van dit project.
In TETEM kunstruimte vindt de hoofdtentoonstelling plaats waarbij ruim 30 kunstverzamelaars uit Enschede een deel van hun privécollectie tonen. Te zien zijn werken van Francis Bacon, Lucebert, Erwin Olaf, Anton Mauve, Joachim Bandau, Peter Struycken, Billy Childish, Gertjan Scholte-Albers, Hans Abbing, Theo Voorzaat, Yang Fan en vele anderen waarmee een beeld wordt gegeven van uiteenlopend verzamelgedrag evenals de persoonlijke drijfveren van de kunstverzamelaars. Om het publiek een beeld te geven van hoe een kunstwerk een plek krijgt in een particuliere collectie, zijn de verzamelaars gevraagd het betreffende werk in een huiselijke setting te fotograferen en hun aankoop toe te lichten. Deze foto’s en verhalen maken deel uit van de tentoonstelling.

zw-artprojects presenteert tijdens ‘Nouveau Niche: beeldende ondernemers’ verschillende facetten van het zakelijk omgaan met kunst. Kunstenaars en ondernemers uit Enschede, Ben Kruisdijk, Susan Pinkster en Valerie Zwart, laten zien welke betekenis zij geven aan de term “Nouveau Niche” en de dagelijkse realiteit van het kunstenaarschap. Op donderdag 7 juni geven de kunstenaars een toelichting in het kader van het programma ‘Transacties in de kunst’.

Cabinodd geeft met de tentoonstelling ‘De galerie als ‘shape shifter’ een kijk in de moderne wunderkammer met een verzameling hedendaagse en wonderlijke kunstobjecten van galeriekunstenaars Birgitta Sundström Jansdotter, Kirsten Wilmink, Kwon Kyungyup, Buddy Nestor, Saturno Buttò, Mr. Sauli, Ludmilla van der Spoel en Mark Beerens. Deze verzameling wordt gepresenteerd in een architectonisch pand ontworpen door SeARCH architecten Bjarne Mastenbroek en Uda Visser.

De tentoonstelling ‘Collectie Kuks’ in galerie Beeld & Aambeeld wordt een belangrijk deel van de privécollectie van kunstverzamelaar, watergraaf en bijzonder hoogleraar Stefan Kuks getoond. De galerie geeft tevens een toelichting op de tentoonstelling en een kijk achter de schermen op woensdag 23 mei tijdens het programma ‘Kunst verzamelen: voor en na de rode stip’.

Art talks, doetanks en achter de schermen
In het kader van The Artery Show vinden op 10 en 23 mei en 7 juni dagprogramma’s plaats die de werking van de kunstsector toelichten. Elk programma bestaat uit een kijk achter de schermen bij culturele instellingen en bedrijven, gevolgd door doetanks en inspirerende art talks met professionals uit de kunstsector. Met sprekers als Jop Ubbens (directeur Christie’s Amsterdam), Edwin Jacobs (directeur Centraal Museum Utrecht), Ricardo Burgzorg (directeur My First Art Collection), Edo Dijksterhuis (directeur Art Amsterdam), Anna Tilroe (bijzonder hoogleraar Kunst & Cultuur aan de Radboud Universiteit Nijmegen, kunstcriticus, curator), Marianne Berendse (adjunct-directeur Cultuur-Ondernemen), Wilja Jurg (directeur TETEM kunstruimte) en vele anderen.

Verder geven culturele instellingen en organisaties uit Enschede en de vestiging Rabobank Enschede-Haaksbergen tijdens The Artery Show een unieke kijk achter de schermen. Ontdek de drijvende kracht achter deze instellingen en hun bijzondere collecties. Tijdens de drie doetanks kan iedereen zijn kennis over kunst op de proef stellen.
Deelname aan alle onderdelen is gratis, aanmelden is gewenst. Voor alle informatie over The Artery Show kijk op http://www.arteryshow.com of download de krant-editie viawww.arteryshow.com/krant.pdf

Adressen:
TETEM kunstruimte
Stroinksbleekweg 16,
7523 ZL Enschede

zw/artprojects
Stroinksbleekweg 2,
7523 ZL Enschede

Cabinodd
Stroinksbleekweg 10a,
7523 ZL Enschede

wie zwijgt stemt toe?

Misschien hebben sommige van u al gehoord dat er morgen een demonstratie is in Enschede van de NVU.

Sinds een paar weken staat er af en toe wat over in de krant en word ik door verschillende mensen via facebook en twitter opgeroepen en uitgenodigd mee te doen aan een tegendemonstratie. Om te laten zien dat we ons niet laten intimideren door deze demonstratie en de boodschap van de NVU.

En zolang als ik de berichten zie en de uitnodigingen krijg twijfel ik al. Ga ik erheen? Het is toch goed te laten zien dat er ook mensen zijn die het hier zeker niet mee eens zijn?

Maar ik merk dat ik wel degelijk geïntimideerd ben. Niet eens persé door de NVU en hun demonstratie.
Ik wil best laten weten dat ik het niet eens ben met wat de NVU verkondigt. Maar de adrenaline die er vrijwel zeker zal loskomen vanwege de twee partijen die tegenover elkaar staan, het politieapparaat dat aanwezig zal zijn en de mogelijke confrontatie, daar ben ik bang voor. Ik ben bang voor de heftigheid er van. En heb helemaal geen behoefte om aan deze confrontatie deel te nemen.
Ik ken mezelf en weet dat zo’n confrontatie me weken zal kosten om bij te komen. Een “cadeautje” overgehouden aan deze gebeurtenis. Ondanks dat ik dus zou willen opkomen voor mijn medemens kies ik hier voor mezelf.

Bovendien heb ik de indruk dat al die aandacht die de partij en hun demonstratie krijgt (en inderdaad, daar werk ik nu ook aan mee met dit log) juist het tegendeel bewerkstelligt dan men eigenlijk wil. In plaats van ze de mond te snoeren door te zwijgen en niet te luisteren gaan de tegenstanders van de demonstratie met potten, pannen en wat er maar geluid maakt proberen de demonstranten te overstemmen.

Daarnaast krijg ik het gevoel dat ik wel zou móeten deelnemen aan de tegendemonstratie omdat niets doen of wegblijven betekent dat het me niets kan schelen. Dat is dus niet zo, maar er lijkt geen middenweg in deze.

Het liefst zou ik de mensen van Enschede oproepen allemaal juist niet naar die demonstratie te gaan. Ik zou willen zorgen dat ze geen publiek hebben. Zorgen dat ze zelfs geen negatieve aandacht krijgen, want negatieve aandacht is tenslotte ook aandacht.

Dus uit zelfbehoud en omdat ik hun publiek niet wil zijn ga ik morgen iets anders doen.

De kunst van/of de thuiszorg

Naast dat ik beeldend kunstenaar ben werk ik in de thuiszorg.

Soms zijn er tijden dat ik, als iemand mij vraagt wat ik doe, mijn antwoord begin met dat ik werk in de thuiszorg met daarna pas dat ik kunstenaar ben. Een balans zoeken in het werk voor brood op de plank en het werk waar ik gelukkig van word maar waar ik helaas (nog) niet van kan leven is een lastige tocht.

Toch begint er zo langzamerhand wel op een andere manier een mooie balans te ontstaan.

Toen ik begon te werken als huishoudelijke hulp in de thuiszorg was ik me er heel erg van bewust dat ik in het (t)huis en privéleven van iemand anders kwam. Ik had alle begrip, was er ten slotte voor hun, en stelde me volledig dienstbaar op.
Mijn eerste thuiszorgadres was bij een echtpaar waarvan de man aan het verpieteren was thuis omdat hij niet meer mobiel genoeg was om naar ‘de tuin’te gaan. Langzaam maar zeker zakte hij weg in depressiviteit. Naast hem een vrouw die het gevoel had dat alle aandacht alleen maar uit ging naar haar man, terwijl ze in werkelijkheid met haar klaagzang voorstdurend alle aandacht opeistte en hem letterlijk en figuurlijk overschreeuwde. Hij begon uiteindelijk aandacht te vragen door spullen te verstoppen.
De vrouw was zo dusdanig dominant dat ik met mijn dienstbaarheid ook volledig ondersneeuwde. Het was praktisch onmogelijk om me op deze plek waar de verhoudingen zo gegroeid waren te ontworstelen aan het hokje waar ik mezelf ingeplaatst had. Pogingen om mezelf meer zichtbaar te maken, meer zelf aanwezig te zijn strandden.
Na verloop van tijd kostte het zoveel energie om bij dit echtpaar te werken dat ik besloot om te vragen om een ander adres.

Het adres waar ik vervolgens terecht kwam was een verademing. Ik stel(de) me nog steeds dienstbaar op, maar dit keer stond ik stevig en liet ik duidelijk weten wie ik ben en waar ik voor sta en wat je van me kunt verwachten. Het effect was en is nog steeds merkbaar. De verhoudingen zijn repectvol en we gaan met elkaar om als gelijken. Iets wat ik op het vorige adres niet ervaarde. Bij deze meneer werk ik nu nog steeds.

In de afgelopen jaren zijn er verschillende adressen bijgekomen en weer verdwenen. Niet altijd waren de verhoudingen even goed en vertrok ik na verloop van tijd vanwege uiteenlopende redenen. Maar de laatse weken treft het me steeds weer op de 5 verschillende adressen waar ik werk, hoe ik het getroffen heb met deze mensen die ik nu heb leren kennen.

Het verbaast me steeds weer hoeveel wijsheid ze te geven hebben, hoeveel energie ze hebben, hoe positief ze hun leven leven.

Ik ben inmiddels de kunstenaar die in de thuiszorg werkt. Ze knippen krantenknipsels uit waar ik in stond, vragen oprecht geïnteresseerd waar ik mee bezig ben. En ik werk met veel plezier bij hen, maak schoon en ben kunstenaar.

geurtjes

Toen ik vanochtend thuis kwam vanuit Hengelo rook het in mijn huis vaag naar afgestoken lucifers. Ik ging al op zoek naar verkoolde stokjes, schoof het gordijntje aan de kant dat voor mijn brievenbus zit, maar vond niets.
Toen ik verder mijn huis in liep realiseerde ik me opeens wat ik rook; ik heb een bos bloemen gekregen met een lelie erin. De lelie is inmiddels verhuisd naar buiten.

Toen ik vanmiddag thuis kwam na mijn werk kwam de weeë geur van de riolering me tegemoet. Dat gebeurt vaker, een “pluspunt” voor het in het onderste apartement wonen van een complex. Ik toog naar de douche en liet het putje voor de zoveelste keer vol lopen met water. Op het putje ligt inmiddels ook een plat deksel van een pan. Zodat de lucht niet zo ver kan komen als het vanmiddag deed.

hmmm, misschien is 1+1 2 en moet ik de lelie naar de douche verhuizen!

Save art?

De afgelopen tien dagen waren twee van mijn werken te zien op de Twente Biënnale. Een goede expositie waar spannende dingen gebeurden op zowel regionaal, nationaal als internationaal niveau. En een expositie die zo’n 10.000 bezoekers heeft getrokken. Daarvan fluit ik even tussen mijn tanden. (10.000 mensen hebben dus mijn werk gezien, wow!)

Aan aandacht heeft de Twente Biënnale geen gebrek gehad. Ook de bezoekers hebben de expo goed kunnen vinden. Of er ook veel verkocht is daar heb ik geen zicht op, maar al met al mag ik met een aantal nieuwe leden van The Red Collectors absoluut niet klagen. En dat doe ik dus ook niet.

Er is echter 1 ding waarvan ik het gevoel heb dat het totaal de plank mis heeft geslagen. En dat zijn de stickers die ik werkelijk overal terug vond met daarop geschreven ‘save art!’

Op zich kan ik me best voorstellen dat de sticker slaat op het nieuwe cultuurbeleid; dat er subsidies wegvallen, dat sommige culturele instelling het bijzonder moeilijk gaan krijgen, etc.
Maar of je zelf je eigen boodschap hebt begrepen als je de stickers óók op kunstwerken gaat plakken, waag ik ten zeerste te betwijfelen.

Een aantal keren heb ik de stickers van mijn eigen werk afgehaald. Ook collega kunstenaars werden de dupe van deze actie. En nergens vind je de persoon of groep in kwestie die verantwoordelijk is voor de stickers. Jammer hoor. Wees dan een vent en neem verantwoordelijkheid voor je werk.

– overigens: mocht iemand licht op de zaak kunnen schijnen of betrokken zijn bij deze actie: ik hoor het graag! –

alles is kunst, toch?

Sinds gisteren weet ik het zeker, ik ben een vrouw van de ‘alles is kunst’-tijd.

Alles kan kunst zijn, of ik het wat vind is een tweede, maar dat het kan is voor mij geen vraag. Zet mij in een museale omgeving en ik zal alles wat ik zie in de eerste plaats bekijken als kunstwerk. Gisteren liep ik in het Rijksmuseum Twenthe toen ik een blik wierp in een gang en een rond zwart voorwerp op de grond zag liggen met witte vormen erop. Mijn hoofd was al bezig het te plaatsen toen ik even verder de gang in keek en een verfemmer zag staan… Dat wat ik duidde bleek dus gewoon een deksel van een emmer verf te zijn. Tja.

Maar dan..

In het Rijksmuseum (net als in veel andere musea) hebben ze ervoor gekozen bij kunstwerken bordjes te plaatsen met daarop de naam van de kunstenaar, titel, jaartal, materiaal, etc. U kent ze wel, gewoon kleine niet opvallende maar duidelijke bordjes links of recht van het werk.
Toen ik dus vervolgens een ruimte binnenliep met nummers op de ene muur en 3 schilderijen op een andere muur dacht ik te maken te hebben met 6 werken en ging ik op zoek naar de vertrouwde titelbordjes. Vooral ook omdat ik het nogal conceptueel vond, die nummers. De volgorde zette me aan het denken en dan die jaartallen er onder, buitengewoon opmerkelijk…

The Red Collection

The Red Collection is een verzameling rode spullen die is samengesteld naar aanleiding van een expositiemogelijkheid in B93 in 2007.

Sindsdien heeft de rode verzameling spullen verschillende vormen aangenomen en is op verschillende plekken geëxposeerd.

Nu is deze verzameling gedocumenteerd en vormen alle spullen tezamen The Red Collection.

Ieder object van The Red Collection is verkrijgbaar voor 10 euro (exclusief verzendkosten). Bij aankoop van een object ontvangt u een kaart met daarop een foto van het object, het nummer uit de serie en naast dat u eigenaar bent van een onderdeel van The Red Collection bent u ook automatisch onderdeel van de The Red Collectors en heeft u recht op speciale acties en aanbiedingen in relatie tot deze verzameling.

Susan Pinkster The Red Collection 2010

Een gedeelte van de collectie is al te zien op http://theredcollection.wordpress.com/

Verhuis & bewaardoos – Het Grijze Huis

Speciaal voor Het Grijze Huis – een project van Hieke Pars, maakte ik nieuw werk.

Materiaal: Verhuisdeken, polyesterhars, lasdraad
Nog te zien t/m dinsdag 22 juni