Save art?

De afgelopen tien dagen waren twee van mijn werken te zien op de Twente Biënnale. Een goede expositie waar spannende dingen gebeurden op zowel regionaal, nationaal als internationaal niveau. En een expositie die zo’n 10.000 bezoekers heeft getrokken. Daarvan fluit ik even tussen mijn tanden. (10.000 mensen hebben dus mijn werk gezien, wow!)

Aan aandacht heeft de Twente Biënnale geen gebrek gehad. Ook de bezoekers hebben de expo goed kunnen vinden. Of er ook veel verkocht is daar heb ik geen zicht op, maar al met al mag ik met een aantal nieuwe leden van The Red Collectors absoluut niet klagen. En dat doe ik dus ook niet.

Er is echter 1 ding waarvan ik het gevoel heb dat het totaal de plank mis heeft geslagen. En dat zijn de stickers die ik werkelijk overal terug vond met daarop geschreven ‘save art!’

Op zich kan ik me best voorstellen dat de sticker slaat op het nieuwe cultuurbeleid; dat er subsidies wegvallen, dat sommige culturele instelling het bijzonder moeilijk gaan krijgen, etc.
Maar of je zelf je eigen boodschap hebt begrepen als je de stickers óók op kunstwerken gaat plakken, waag ik ten zeerste te betwijfelen.

Een aantal keren heb ik de stickers van mijn eigen werk afgehaald. Ook collega kunstenaars werden de dupe van deze actie. En nergens vind je de persoon of groep in kwestie die verantwoordelijk is voor de stickers. Jammer hoor. Wees dan een vent en neem verantwoordelijkheid voor je werk.

– overigens: mocht iemand licht op de zaak kunnen schijnen of betrokken zijn bij deze actie: ik hoor het graag! –

een team tegen wil en dank

Ik schrik wakker omdat ik denk dat er een beest in mijn bed beweegt. Ik klik snel de lamp aan en staar naar de plek waar ik de beweging zag. Niets.
Nadat ik weer wat gekalmeerd ben, maar nog niet helemaal overtuigd van het niet bestaan van een beest in mijn bed, klik ik het licht uit en verdwijn helemaal minus mijn neus onder de dekens (van kleins af aan heb ik al het idee dat ik onder de deken onzichtbaar en beschermd ben, zelfs voor beesten die misschien wel ìn mijn bed zitten, dus besluit ik dat deze vorm van ontkenning het beste is).
Omdat dekens geluid dempen wordt ik steeds heel even licht uit mijn slaap getrokken door geluid op de gang. Omdat ik niet helemaal overtuigd was dat het beest er niet was laait de onrust bij elk geluidje op de gang weer op. Nu zijn het gedachten als ‘was dat nou de voordeur die open en dicht ging? Haalt er nou iemand spullen uit mijn huis terwijl ik hier lig te slapen?’ die ik probeer te negeren.

Na twee uur hardnekkige ontkenning en steeds weer uit lichte slaap getrokken te zijn door geluiden besluit ik om toch maar eens in mijn gang te gaan kijken, omdat inmiddels het idee in me opgekomen is dat Gijs weer een muis heeft gevangen die hij daar heeft laten schieten.

Voorzichtig open ik mijn slaapkamerdeur. Voorzichtig omdat een muis (of erger: een rat) in mijn slaapkamer gaat betekenen dat ik echt de rest van de nacht niet zal slapen op zoek naar dat beest. De gang is een ruimte die nog te overzien is.
Ik klik de lamp aan in de gang en zie dat Gijs de hele vloerbedekking heeft losgetrokken… Het ligt in hobbels en bobbels en hij zit er bovenop naar de bobbels te staren. De muis zal dus wel onder de vloerbedekking zijn geschoten toen hij zijn kans schoon zag.
Ik jaag Gijs naar de kale vloer en terwijl ik de vloerbedekking verder op til leg ik hem uit dat het dan dus nu wel de bedoeling is dat hij de muis weer gaat vangen. Er verschijnt een staartje, er is een hap en dan is er de vraag waar de muis nou is. Is hij verder onder de vloerbedekking geschoten of heeft Gijs hem toch? Ik hoor mezelf zeggen ‘Heb je hem? Gijs?!?’ en als ik omkijk zie ik dat er een staartje langs zijn kop steekt. Ja dus.

Ik ga achter Gijs aan de woonkamer in. Gijs maakt echter geen aanstalten met de muis naar buiten te vertrekken dus de drijfjacht op kat met muis richting achterdeur gaat van start. Eerst probeer ik de muis uit zijn bek te bevrijden. Vergeefs. Dan maar muis met kat en al de tuin in.
Nadat ik Gijs met muis in de tuin zie verdwijnen was ik mijn handen en stap weer in mijn bed. Langzaam zak ik weg in een lichte slaap om even later weer opgeschrikt te worden van geluid uit de gang. Dit keer ontken ik niets en stap meteen de gang in, om daar het gekraak van muizenbotjes tussen kattenkaken aan te treffen.

B93MAG

Afgelopen vrijdag verscheen het tijdschrift van kunstenaarsinitiatief B93, waarvoor ze mij vroegen een stuk te schrijven. Het stuk vind je hieronder, het tijdschrift kun je hier gratis bestellen of downloaden!

An Art Affair

When I return to the beautiful old industrial building, I am surprised to find two bikes parked in front of it. I look around for their owners, and find no one, even after checking around the building. Possibly the bikes have been stolen and left here to be picked up at a later time. Calling the police crosses my mind, but I decide to take a look inside first.

While unlocking the door I am thinking about where I am most likely to find someone — probably at the back of the building, I decide. Instead I open the door on a film scene not unlike the one where the unsuspecting husband comes home early from work to find his wife in bed with some other guy. Only in this case I don’t know the people and they are not in my bed but on top of my artwork. My immediate reaction is to start shouting: ”What are you doing here?! You are on top of my work!! Get off it, you’ll damage it!”

After disentangling themselves from their embrace, the man jumps up and strides toward me, protesting: “But we still have our clothes on!”
I am furious.
“Whether you have your clothes on or not is beside the question. You are on my work! Get off of it, you’re damaging it! And what are you even doing here? You have no business being here! I have permission to be here. Why are you here?!”

The man regains his composure and begins asking me questions. He asks who I am, who gave me permission to work there, and what exactly I am working on. All the while, the woman remains reclined on top of my work, seemingly convinced that the man will resolve this situation so they can resume their amorous activities.
After I answer his questions, I ask him who he is. His answer? “You do understand that by telling you, I will get into trouble, right?” He goes on to suggest that the best thing for me to do would be to step outside for a while to give them a chance to tidy up the place.

Demonstratively, I remain standing in the doorway. I tell him that I have no intention of leaving, that I have come to this building to work, and that they have no business being there. “You must leave. Now!” Looking directly at the woman, I add: “And get the hell off of my work!!!”
Again, the man tries to get me to go outside, repeating: “But we should tidy up here.” Again, and even more loudly and clearly than before, I insist that I do not wish them to touch my work any more in any way because it is already damaged, that they are to leave NOW, and that I will tidy the place up myself.
I stand in the doorway, fuming.
By now, the woman realizes that the romantic get-together is not going to be continued, and finally raises herself from my work. While she slowly gathers her things, she throws part of my work aside. The hot gaze that trails them to the door is fueled by my barely-contained anger.

As they retrieve their bicycles, the woman mumbles a soft ‘goodbye’. I get out my camera to take pictures of the damage done.

Op een presenteerblaadje (47)

Op een presenteerblaadje (43)

Op een presenteerblaadje (40)

Op een presenteerblaadje (38)

Op een presenteerblaadje (23)

Op een presenteerblaadje (21)

Het bureau

Omdat ik al tijden dit ontzettend fijne maar wellicht wat drukke tafelzeil op rol heb staan, besloot ik het vanmiddag op mijn bureau te maken.
Handig want afneembaar, en mijn kat vergezelt mij nogal eens terwijl ik hier werk, dus dat is geen gering voordeel.
Onhandig misschien, vanwege het enorm drukke motiefje. Ik ga er proefondervindelijk achter komen of het te doen is of niet.