Verhuis & bewaardoos – Het Grijze Huis

Speciaal voor Het Grijze Huis – een project van Hieke Pars, maakte ik nieuw werk.

Materiaal: Verhuisdeken, polyesterhars, lasdraad
Nog te zien t/m dinsdag 22 juni

Overige Bestemmingen

Overige Bestemmingen op papier!
De aankondigingen van Overige Bestemmingen zijn niet langer alleen op dit blog te lezen, vandaag wordt de eerste serie Overige Bestemmingen op papier gepresenteerd. De feestelijkheden beginnen om 11.00 uur bij bestemming Dynamo Expo. Tot daar!

Grote kunstroute georganiseerd rondom lancering nieuwe flyer’ Overige Bestemmingen’ van Enschede

Overige Bestemmingen nodigt u van harte uit volop te genieten van een prachtige 12 kilometer lange fietsroute. De route voert u via kunstenaarsateliers en performances, door het Twentse landschap langs installaties en bijzondere beelden naar de Lonnekerberg en weer terug naar (de) Overige Bestemmingen.

Lancering nieuwe flyer is op zondag 23 mei om 11 uur bij startpunt Dynamo Expo.
Draag de Overige Bestemmingen Button opvallend en Wie Weet.. valt u in de prijzen..
Dwaal niet langer: raadpleeg Overige Bestemmingen. De nieuwe flyer van Enschede.

Ga je mee?

Nog nooit wilde ik met zoveel enthousiasme afreizen naar het einde van de wereld.
Ga dat zien als U kunt!

(via Trendbeheer)

onderweg (15-09-2009)

Ik moest 1 keer overstappen. In Zwolle.

Ik bleek niet veel tijd te hebben voor die overstap, dus stapte ik zodra ik de trein bereikt had in, om daarna de zoektocht naar een goede zitplek te starten.

Een blik op haar vertelde me dat dit de beste plek zou zijn. Misschien dat ze een praatje met me zou willen maken, maar daarvoor had ik mijn mp3-speler mee. Ik ging schuin tegenover haar zitten naast haar gouden tas en begroette haar (bijzonder eigenlijk dat ik dames op leeftijd altijd groet als ik bij ze ga zitten).

Ik pakte mijn boek en mijn mp3-speler uit mijn tas.
De trein begon te rijden en de dame pakte haar tas van de stoel naast me. Ik dacht dat dat was om de tas naast zich neer te zetten, maar het bleek een wisseltruuk te zijn. Ze zette zich naast me met de verklarende woorden; ‘Ik kan niet tegen achteruit rijden, daarom had ik mijn tas tegenover me gezet, voor de zekerheid’.
En zo zaten we dan opeens naast elkaar.

Een bevreemdende ervaring, omdat de meeste mensen die elkaar niet kennen (trouwens ook mensen die elkaar wél kennen) niet naast elkaar in een vierzits gaan zitten, maar elkaar altijd de meeste ruimte die mogelijk is geven.

Ik richtte mijn aandacht weer op mijn boek. Of liever, mijn blik, want mijn aandacht bleef bij haar. Vanuit mijn ooghoek nam ik haar in me op. Ik zag haar tas, haar broek, haar schoenen. Er was niet echt iets van smaak aanwezig, alles wees op praktisch. De gouden tas was nog wel het meest uitgesproken. Maar die was er alleen maar was omdat ze die ergens had gekregen. En hoewel lelijk, toch zonde om weg te gooien en een praktisch formaat, dus ach. In mijn ooghoek zag ik haar bewegingen, haar trekjes. En ik zag haar handen.

In de keuze van haar kleding en schoenen met de tas, en de combinatie van bepaalde bewegingen in haar gezicht en met haar handen herkende ik mijn moeder.
Even liet ik het idee door mijn hoofd gaan dat ze het echt zou zijn. Het idee dat we zo dicht bij elkaar zaten. Haar handen samengevouwen op schoot.
Het enige dat ik nog wilde was haar handen vasthouden. Het koste me geen enkele moeite om me voor te stellen hoe warm ze zouden zijn, die zachte oudere huid met ruwe eeltplekken van het huishoudelijke werk, de warmte die ze zouden geven…

Stug bleef ik mijn blik richten op mijn boek terwijl ik aanleunde tegen het gevoel dat het in gedachten vasthouden van mijn moeders handen teweeg bracht.

Tot aan Almelo zaten mijn moeder en ik met onze handen in elkaar gevouwen in de trein.

Kampioen!

How to put a lemon in a bottle?

Zoals het een waar verzamelaar betaamt kan ik verzamelingen van anderen ook erg waarderen. Een van de verzamelingen die ik in het echt graag zie en die nu ook voor anderen te zien is, is de collectie citroenflesjes van Jozee Brouwer.

Ook haar andere verzamelingen en grafisch werk zijn een lust voor het oog. Aanrader keer tien dus!

reprise!

Al eerder gepost op 22 september 2009. Tja… soms heb je dat.

This song… is a love song (^_^)

I’ve got to show you..
exactly what you mean to me

Gallows – In the belly of a shark

B93MAG

Afgelopen vrijdag verscheen het tijdschrift van kunstenaarsinitiatief B93, waarvoor ze mij vroegen een stuk te schrijven. Het stuk vind je hieronder, het tijdschrift kun je hier gratis bestellen of downloaden!

An Art Affair

When I return to the beautiful old industrial building, I am surprised to find two bikes parked in front of it. I look around for their owners, and find no one, even after checking around the building. Possibly the bikes have been stolen and left here to be picked up at a later time. Calling the police crosses my mind, but I decide to take a look inside first.

While unlocking the door I am thinking about where I am most likely to find someone — probably at the back of the building, I decide. Instead I open the door on a film scene not unlike the one where the unsuspecting husband comes home early from work to find his wife in bed with some other guy. Only in this case I don’t know the people and they are not in my bed but on top of my artwork. My immediate reaction is to start shouting: ”What are you doing here?! You are on top of my work!! Get off it, you’ll damage it!”

After disentangling themselves from their embrace, the man jumps up and strides toward me, protesting: “But we still have our clothes on!”
I am furious.
“Whether you have your clothes on or not is beside the question. You are on my work! Get off of it, you’re damaging it! And what are you even doing here? You have no business being here! I have permission to be here. Why are you here?!”

The man regains his composure and begins asking me questions. He asks who I am, who gave me permission to work there, and what exactly I am working on. All the while, the woman remains reclined on top of my work, seemingly convinced that the man will resolve this situation so they can resume their amorous activities.
After I answer his questions, I ask him who he is. His answer? “You do understand that by telling you, I will get into trouble, right?” He goes on to suggest that the best thing for me to do would be to step outside for a while to give them a chance to tidy up the place.

Demonstratively, I remain standing in the doorway. I tell him that I have no intention of leaving, that I have come to this building to work, and that they have no business being there. “You must leave. Now!” Looking directly at the woman, I add: “And get the hell off of my work!!!”
Again, the man tries to get me to go outside, repeating: “But we should tidy up here.” Again, and even more loudly and clearly than before, I insist that I do not wish them to touch my work any more in any way because it is already damaged, that they are to leave NOW, and that I will tidy the place up myself.
I stand in the doorway, fuming.
By now, the woman realizes that the romantic get-together is not going to be continued, and finally raises herself from my work. While she slowly gathers her things, she throws part of my work aside. The hot gaze that trails them to the door is fueled by my barely-contained anger.

As they retrieve their bicycles, the woman mumbles a soft ‘goodbye’. I get out my camera to take pictures of the damage done.

De oplevering

Werk ter promotie van de opera Wake. Deze opera is ontwikkeld ter herdenking van de vuurwerkramp die Enschede 10 jaar geleden trof.

In de wachtruimte:

Te zien is een huisvorm die bovenin een steiger is gebouwd en aan één kant oversteekt.

Het stadskantoor heeft voor mij een dorpsplein gevoel waar ik een extra ‘huis’ aan toevoeg. Een huis dat in de steigers staat om de wederopbouw te vertegenwoordigen van de stad na de vuurwerkramp. Een huis dat bovenin de steigers staat om groei te symboliseren. Verder steekt het huis uit om de nieuwe mogelijkheden en het ‘buiten de lijnen kunnen kleuren’ te symboliseren.

Tegelijkertijd staat de vorm van het werk ook voor de verschillende huizen waar zich voor, tijdens en na de ramp zoveel heeft afgespeeld. Het thema van Wake.

Verder is het door de abstracte vorm van het huis mogelijk voor iedere bezoeker van het stadskantoor om te gaan fantaseren over wat zich daar zou kunnen afspelen. Hoe het zou zijn daar te wonen, of wat zij zelf zouden willen bouwen.

In de draaideuren:

Beide ruimtes van de draaideuren zijn gevuld met verschillende koffiemokken en -kopjes en eventueel bijbehorende schoteltjes.

Om het gevoel van huiselijkheid en laagdrempeligheid te accentueren zijn er verschillende soorten koffiekopjes en mokken in de draaideuren geplaatst. Er zijn bij wijze van spreke zoveel verschillende als dat er mensen in Enschede wonen.

Al deze kopjes en mokken staan symbool voor de mensen van Enschede die allemaal hun eigen verhaal hebben, en een eigen relatie tot de vuurwerkramp en de stad Enschede.

Een kopje koffie staat tevens symbool voor saamhorigheidsgevoel en gastvrijheid. Even ‘een bakkie doen’ bij de buren, ‘een bakkie troost’ drinken samen en eens even uit de doeken doen hoe de zaken er voor staan of je verhaal kwijt kunnen, etc.

In Wake worden de verhalen verteld van 18 mensen. Het zouden je buren kunnen zijn nu. Of ze zouden het kunnen zijn geweest toen, 10 jaar geleden. Of worden het misschien nog straks.

Wat brengt mensen meer bij elkaar dan een bakkie (troost) en hun verhaal.

natuuurlijk!