O wonderlijk hoofd

Ik ben een beelddenker.

Maarrrr in de voorbereiding naar de uitstap van vandaag heb ik plaatjes in mijn hoofd gemaakt die helemaal niet kloppen. Het zijn oude plaatjes.

Zo hadden P en ik het over haar fiets mee nemen op de fietsendrager. Toen ik later de schuur in liep en haar fiets zag staan, besefte ik me dat ik nog haar oude kleine fiets op de drager had gezet in mijn hoofd.

En toen ik me voorstelde hoe de avonden er uit zouden zien zag ik mezelf aan de tafel zitten van dit huisje op de foto. Daar waren we in de herfstvakantie. Nu niet.

Ik probeer verwonderd te zijn over deze ontdekkingen. Blij te zijn dat ik ontdek hoe dit wonderlijk brein kennelijk werkt.

Maar eerlijk is eerlijk; ik ben er ook verdrietig van. Ik kan mijn vinger er niet precies op leggen wat me verdrietig maakt. Misschien is het dat de uitkomst anders is waardoor ik meer verwachting bij moet stellen dan ik zou willen? Het zijn soms onaangename verrassingen, die verrassingen van mijn brein.

Gelukkig heb ik het de afgelopen weken al veel rust gegund door al te weten niet te hoeven dealen met de warzone in onze buurt met oud&nieuw.

Jezelf, je behoeftes en je brein leren kennen heeft dus ook zeker voordelen. En er mag rouw zijn. Om hoe het niet is, of om wat had kunnen zijn als ik het eerder had geweten.