Vannacht waren het deuren…

De voordeur van mijn ouderlijk huis, die ik de avond ervoor met moeite had geopend omdat er een fiets binnen tegenaan had gestaan. Nadat ik iemand te woord had gestaan aan de deur deed ik hem weer dicht en plaatste de fiets er weer voor. Toen ik de volgende ochtend beneden kwam stond de deur half open, de fiets er nog tegenaan. Er waren al kinderen in de straat aan het spelen, waarvan een van hen zijn fietsje achteloos had achtergelaten voor ons huis met het stuur in het portaal. Er leek niets weg te zijn en er leek niemand te zijn binnen geweest. Ik had geluk gehad.

De achterdeur van mijn huidige huis (dat om de een of andere reden veranderd was in een soort stacaravan) die dicht én op slot was, maar werd geopend door een man die twee kinderen bij zich had, en deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij dus met hen in mijn woonkamer stond. Hij liet me zelfs zien hoe hij de deur geforceerd had. Het bleek inderdaad een eitje te zijn.

Nadat ik hem eruit had gezet en me ervan had verzekerd dit keer de deur wel goed te hebben afgesloten ging ik weer slapen, om wakker te worden en hen opnieuw in mijn woonkamer aan te treffen…