kramp!

Op de een of andere manier kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het feit dat ik vannacht voor het eerst in laten we zeggen twee maanden weer mijn bit droeg heeft bijgedragen aan het feit dat ik vanochtend om half zeven voor het eerst in jaren kramp had in mijn linkerkuit.

De kramp in de kuiten zit er altijd een beetje, maar tot nu toe ben ik steeds in staat geweest om mijn benen tijdig te ontspannen als ik voelde dat het neigde door te zetten.

Zo niet vanochtend. Vlijmscherpe pijn, een keiharde kuit, gedempte uitroepen, de mantra *ontspan… ontspan…* in mijn hoofd. Het duurde een eeuwigheid, kon niet verzinnen wat ik moest doen, was niet in staat uit mijn bed te komen en duwen of trekken aan mijn tenen had geen effect.

Vroeger, toen ik vaker kramp had in mijn kuiten, heb ik geleerd hoe ik hier mee om moest gaan. Ik herinner mij dat ik vrij goed was in het laten wegzakken van de kramp. In één sprong stond ik dan naast mijn bed en ontspande mijn kuit. Niks geen getrek of geduw aan tenen; gewoon naast mijn bed, rustig ademhalen en loslaten.

Ik ben het verleerd.

De troostrijke gedachte die ik me nu probeer eigen te maken is; gelukkig heb ik de spanning niet botgevierd op mijn kaken vannacht… Op naar de drogist tijgerbalsem halen.

Advertenties